شهر ایذه

سیاه چادر (بهون)

ایذه یك شهر تاریخی است و آ‌ثاری از زمان‌های بسیار قدیم در آن به جا مانده است. این شهر در روزگار عیلامیان اهمیت و عظمت بسیار داشته و مركز آن آنزان یا آشتیان بوده و در عهد ساسانیان نیز نام و اعتبار داشته است. در كتابهای تاریخی و جغرافی دوران بعد از اسلام نیز نام این شهر ذكر شده است. مقدسی و ابن‌خرداد و یاقوت حموی از ایذه نام برده‌اند. آتشكده‌ای هم در آن شهر بود كه تا زمان هارون‌الرشید فروزان بوده است.

کوچ بهاره 

«استرنج» می‌نویسد:  ایزج به پل سنگی بزرگی كه در آن شهر روی كارون بسته بودند معروف بود. پل مزبور را یاقوت از عجایب جهان شمرده است. این پل كه خرابه‌های آن هنوز دیده می‌شود، بنام مادر اردشیر بابكان (خزهزاد) نامیده می‌شود. كلمه ایذه در زمان اتابكان لر كمتر بكار رفت و به جای آن مالمیر (مال امیر) نامیده شد. كلمه ایذه در قرن‌های گذشته به كلی متروك شده بود تا در دوره پهلوی مجددا مورد استفاده قرار گرفت.

همچنين يكی از مراكز ديدنی اين شهر نقوش كول فره است. كتیبه كول فره در انتهای دشت ایذه قرار دارد. در این اثر نقوش بدیع و حیرت‌انگیزی از صورتهای شاه، فرمانروا، زن، مرد، اسرا و جانورانی چون گاو، گاومیش و گوسفند حجاری شده‌اند. نقوش این كتیبه در حال نیایش و احترام و حمل هدایا و تقدیس رب‌النوع یا امیر دیده می‌شوند. این اثر به دوران حكومت عیلام (قبل از میلاد) مربوط است و از آثار بسیار مهم باستانی استان  خوزستان به شمار می‌رود.

مراكز ديدنی

• نقوش كول فره
• مجسمه سوسن
• قلعه تل
• تالاب میانگران
• کوه مونگشت
• اشكفت سلمان(غار سلمان)
• گورستان شمی
• روستای شمی
• نقش خونک اژدل
• نقوش کول فره 
• برد نبشته ایذه 
• کتیبه هانی

قلعه دیزه ، وراز ، قلعه ارک و نقوش کوباد ایذه و  کوه های تاراز ، تلکه ، تورک ، دوتو  و کوه کله از سایر دیدنی های ایذه به شمار میروند.

صنايع و معادن

از صنايع و معدن ايذه اطلاعات مستندي در دست نيست.  

 کشاورزی و دام داری

شغل اصلی مردمان شهرستان ايذه كشاورزی و دامداری می باشد. آب مورد نياز برای كشاورزی از چاه های نيمه عميق تامين می شود. از مهم ترين فرآورده های كشاورزی اين شهرستان می توان گندم، جو، تره بار و برنج را نام برد. انواع فرآورده های دامی و لبنی از جمله توليدات بخش دامداری شهرستان بوده و دام و فرآورده های دامی از محصولات صادراتی اين منطقه محسوب می شوند.  

 تصویربدون تفسیر از اطراف ایذه

 وجه تسميه و پيشينه تاريخي

اين شهر در زمان عيلاميان«اسپير»، درزمان‌هخامنشيان«انزان»و در زمان استيلای عرب«ايزج» يا «ايرج» ناميده می شد. سكه های متعددی از طلا، نقره و مس به دست آمده اند كه بر آن ها با خط كوفی كلمه «ايزج» يا «ايرج» حك شده است. ايذه يك شهر تاريخی می باشد که آثاری از زمان های بسيار قديم در آن به جا مانده است. اين شهر در روزگار عيلاميان اهميت و عظمت بسيار داشته، مركز آن «انزان» يا «انشان» بود و در عهد ساسانی نيز نام و اعتبار داشته است. در كتابهای تاريخی و جغرافيايی دوران بعد از اسلام نيز نام اين شهر ذكر شده است. آتشكده ای هم در آن شهر بود كه تا زمان هارون الرشيد فروزان بوده است. مورخين می نويسند: ايزج به پل سنگی بزرگی كه در آن شهر، روی كارون بسته بودند معروف بود. پل مزبور را ياقوت از عجايب جهان شمرده است. اين پل كه خرابه های آن هنوز ديده می شود به نام مادر اردشير بابكان «خزهزاد» بود. کلمه ايذه درزمان اتابکان لر کم تر به کار می رفت و به جای آن مالمير(مال امير) ناميده شد. كلمه ايذه در قرن های گذشته به كلی متروك شده بود تا در دوره پهلوی مجددا مورد استفاده قرار گرفت.  

منبع:

http://farsani.blogfa.com

http://seeiran.ir

گردآورنده: 

کاوه ملک میرزایی